Op de terugreis

Hallo allemaal, 

Het wil niet lukken mijn verhaal van afgelopen zondag, aan jullie te sturen. Ik krijg hem gewoon niet verbonden met internet. Ik heb op mijn mobiel ook een reislogger app. Maar laptop en mobiel praten niet met elkaar. Ik ga nu een tussentijds verhaaltje sturen en die van afgelopen zondag houden jullie tegoed. Zondagochtend met stralend en heel erg warm weer uit Corinthe vertrokken richting Patras. Lekker over de snelweg en esgeen bergen. In Patras aangekomen de borden ferryboat gevolgd. Kom ik uit bij die prachtige enorme brug die de peleponesos verbind met het vaste. Land. En toen stond ik daar er was alleen een kleine Ferry die mensen naar de overkant brachten omdat ze misschien niet over de brug durven .Ophet ticket ook geen enkel adres. Ik had wel een poos eerder een mail gekregen dat we met een andere boot zouden gaan. Maar die mail kin ik niet meer vinden. Ik stond op een lugubere verlaten parkeerplaats. Ik moest wat dus maar een hulpbron ingeschakeld. Het bleek dat ik nog wel 20 km door moest rijden naar de nieuwe haven. Daar aangekomen op pad om in te checken. Ik had nl ook bericht gehad dat ik 24 uur van tevoren me moest melden bij het havengebouw. Nou daar werken dames die heeeel erg blij zijn met hun baan. Wat een cjacherijnen  zeg. Het antwoord was na lang wachten kom om 4 uur maar terug dan kun je waarschijnlijk vandaag al mee want er is toch nog plek. Dat klonk wel heel erg fijn. Maar om 4 uur een andere nog blijere werkneemster was dat niet van plan. Ikmoest dan eerst mijn ticket inleveren een nieuwe kopen ener was ook geen camping aan boord mogelijk. Ik moest dus gewoon wachten tot de volgende  dag. Of erdan een parkeer mogelijkheid was? Moest ikmaar aan de politiegaan vragen. Die bleek op zondag niet aanwezig. Ik ben maar gewoon gebleven waar ik stond. Volgende ochtend naar de lidl geweest voor kattenbakspul ed komen we terug is er een mooi park en een speciale camperparkeerplaats. Zo blij zijn ze daar methun baan.om halfdrie opnieuw inchecken  . Krijg ik te horen dat er vertraging is tot half negen. Dat viel tegen. Toch maar in de camper rij gaan staan want er stonden er al meer. En bijna allemaal alleengaande vrouwen met een of meerdere honden. Er waren ook een paar mannen. Waarvan 1 met twee honden n daar was er dus 1 een bullmastiff. De hond en de baas hadden een hekel aan katten. De baas had de hond niet goed onder controle en hij greep beertje. Ik sprong er tussen om beertje te redden. Die zich dus in mij vast klauwden. Gevolg een flink bloedbad. In mijn handpalm en pols. Ik heb toch al heel wat halen van hem gehad maar dit door het eelt heen nogal diep was iets anders. Komt die man vragen wat er aan de hand was. Nou een behoorlijk bloedbad antwoordde een van de vrouwen die bezig waren de boel te desinfecteren. Wat er toen volgde was geen sorry mijn hond bijt nooit. Maar O en nou wil je zeggen dat dat mijn hond was zeker. Nou kom je achter mijn hond aan. Ik was te perplex wat een oetl….. Heb hem de hele reis geen blik meer waardig gekeurd. Na 9 uur zaten we eindelijk op de boot dat had ik me toch anders voorgesteld. Gelukkig had ik zeeuitzicht maar tussen de vrachtwagens waarvan de meeste (koeltransporten) de motor de hele nacht laten loeien.  Door de vertraging kwamen we ooghoogte laat aan en had ik geen zin om in het donker naar een camping te gaan zoeken. Betty had de hele reis niet geplast of gepoept en dat had nu alle voorrang. We zijn naar de terminal gereden en daar overnacht op het parkeerterrein. Het plassen heeft ze de hele nacht ingehaald. Wel vijf keer eruit. Ik was gesloopt. Om 7 uur maar gaan rijden, maar een camping vinden viel niet mee. Ze waren allemaal nog gesloten. Tenslotte een camping bij de boer gevonden en dat was prima. Ik stond er alleen, s avonds kwam er iemand gel ophalen. 20 euro. Volgende dag ook maar vroeg vertrokken, even langs de lidl voor broodjes. Heerlijk weer eens een snitbroodje, met rauw ham die ik nog had. Ik had ook wel zin in mijn dagelijkse eitje maar het campinggas dingetje doet het niet meer hij doet het welmaat er lekt gas en dan volgt er een steekvlam. Het leek me beter dat ding maar in z n koffertje te doen. Het lukte ook niet om mijn dieselkookplaat aan de gang te krijgen. De reset papieren opgezocht, leek simpel en duidelijk. Alleen weet ik niet wat de hoofdschakelaar is. Die uitgeschakeld moest worden. Met verschillende knoppen geprobeerd door het hele schema te volgen. Maar het is niet gelukt. Dus hij is kapot of ik heb de hoofdschakelaar niet gevonden. Dus niet meer koken en ook niet neer op mijn computer de rest van de reis. Dit nieuwe dieet heeft meteen weer terugslag op mijn ingewanden. De volgende dag zijn we tot Bologna gekomen op een super luxe camping. Maar ongezellig qua mensen. Alleen maar ouderen en die blijven toch op hun zelf. Al zit deze camping w bijnaa vol. Ik mis het Grammeno leven wel heel erg. Zeker als je op zo ‘n camping terecht komt. En 27.50 dat is ook allemaal een verschil met Griekenland. Maar Betty kreeg voor dat geld wel een eigen koffertje, met poepzakjes en een inklapbare waterbak. Aangezien we dat allemaal al hebben is het weer meet plastic wat we met ons mee dragen . Beer en Betty doen het hartstikke goed op de campings en tijdens het rijden. Vandaag zijn we tot Udine gekomen. Een olaatsje vlakbij . Hier ben ik weer alleeen  op de camping. Het weer is weer heerlijk.  Bij venetie was het dikke mist en maar 14graden. Hier lekker watm ik ga erns wat te drinken inschenken want ik heb dorst. Nou. Ik hoop dat jullie dit tussrntijdse en korte verhaaltje toch leuk vinden. Morgen gaan we Italië alweer uit. Oostenrijk in op naar Eva. Die niet in sankt Lorenzen hier vlak over de grens woont maar vlak bij Wenen. Dat is ern flinke omweg ‘ maar wat je beloofd moet je doen. Is altijd mijn motto. Ik ben wel heel blij dat ik hier in Italië weer alles kan lezen. Gedaan met mijn analfabetisme. Groetjes en tot gauw