de derde keer, op hoop van zegen

Vooruit daar gaan we dan. Het plan om zondag naar Sibenek te gaan is helaas mislukt, er was geen enkel parkeerterrein te vinden waar een camper op mocht. Na drie keer alles afgezocht te hebben, maar doorgereden naar Zabenek, daar lekker aan het strand gestaan en gezwommen.  Ik hoor iedereen wel roepen wat ga je hard, doe eens rustig aan. Maar we rijden sinds we aande zee zijn ongeveer 50 km per dag en blijven meestal twee dagen. Maar ik zou heel graag wat meer gezien hebben vandaag reed ik langs old town, geweldig maar het is overal nog zo druk dat het onmogelijk is om met een camper een parkeerplaats te vinden.

Volgende dag MAANDAG. Nou daar kan ik zo ook een boek over schrijven. Er is zoveel gebeurd dat ik jullie met alles zal vervelen. Maar er waren veel volle campings, met onmogelijke kleine steil naar benenden toegangs weggetjes. Ik heb heel wat achteruit gereden en veel gejammerd e.d. Met als toppunt een slagboom die niet opendedaan werd en ik dus met gierende banden de weg terug moest zien te vinden.  Een noodstop waarbij alles uit de kastjes vloog. Een gestresste Betty want steeds eruit en dan toch weer verder moeten is niet leuk. De dag begon ten eerste al met een aanvaaring van een geldautomaat. Het was geen plofkraak maar ik heb hem wel geraakt. Geeft niets het zijn toch boeven. In Oostenrijk was het nog 2.95 om geld te mogen pinnen. De ATM in Slovenië wilde daar 7.00 euro voor hebben en in Croatie maar liefst 9.95. ??????? Uiteindelijk zijn we in Zivogosce terrecht gekomen prachtig plekje uitzicht op zee, en onder een groffe den. Wat dus inhoudt dat Betty nogal wat hars in haar vacht heeft. Door al het gedoe die hele maandag had Betty diaree, dat krijgt ze soms als ze gestressed is. Maar dan net bij de receptie van alweer een volle camping. IK heb alles met veel water weggespoeld. En toen moest ze toch weer in de vieze bus. Maar eenmaal op de camping ben ik gelijk met mijn kleren aan de zee ingegaan om haar te wassen.Daarna de bus schoongemaakt. Haar donutmand en de deurmat heb ik ingepakt en weggedaan. En daarna was het er heerlijk. Het is mooi te zien dat Slovenen, Kroaten, Bosniers Serven en de oude bekende tjechen, hongaren en polen weer allemaal samen op vakantie gaan.  Woensdag moest ik een klein stukje door Bosnie, dus ik dacht even een magneetje halen van Bosnie dt had ik Sven beloofd. Het eerste de beste stadje was Neum , en ook daar geen parkeerplek. Dus het stadje uit en op een parkeerplaats boven op een berg die bus geparkeerd. en teruggelopen voor een magneetje. Maar het is hier zo heet, dat ik er niet goed van ben geworden. Op een donker terras gezeten met genoeg wind. Cola en wat gegeten, maar ik werd zo beroerd. Zoveel zweten en shaken. Waarbij ik serieus dacht dat ik flauw ging vallen. Om een lang verhaal wat in te korten. Ik ben in een ambulance afgevoerd, maar Betty mocht niet mee. Afgrijselijk, dan is het heel vervelend dat je alleen bent. Maar ze zouden me weer terug brengen. Mijn bloeddruk was te laag, en dus moest ik mee. Na allerlei onderzoeken een ECG en een infuus met vocht knapte ik wel weer op en kon ik met een taxi naar Betty en naar de bus, daar moest die chauffeur me maar heenbrengen, die hitte ik heb er noiit goed tegen gekund. Daarna doorgereden naar de eerste camping In Orasac. Leuke camping. Maar de zee was erg ver naar beneden en dus ook weer omhoog lopen. De volgend ochtend om zes uur waren we al op het strand met een hele blije hond en een bal. Haar dag kon niet meer stuk. OP de terugweg naar boven. Je geloofd het misschien niet steekt er zomaar een wolf over , ene kant bos uit andere kant bos weer in. Hij keek ons aan oortje omhoog en weg was hij. Meteen erachteraan nog een wolf. Ik had het kippenvel op mijn armen staan.En was zo blij dat Betty vast zat. Want die had al wel zin om er een potje achteraan te rennnen. Ik vond het nu wel genoeg met al die commotie dat we de rest van de dag ons koest hebben gehouden.  Na onze twee nachten in Orasac zijn we nu inmiddels in Monte Negro, Twee nachten in Bijela gestaan. Daar enorm mijn best moeten doen voor een postzegel, voor mijn eerdaags jarige kleindochter. Toen die na ruim een uur in de rij bij het postkantoor. Postzegel thuis op de kaart geplakt, was er nergens een brievenbus te vinden. Maar de camping eigenaar ging hem voor me posten. Ondertussen had ik een lampje branden op mijn dashboard dat de servicebeurt is verstreken. Dus ben ik nu in Tivat, waar een Ford service center zit , en waar we morgen heen gaan.  Ik vind het alleen zo raar in Met is hij voor een grote beurt geweest en APK dat zoou tochgenoeg moeten zijn dacht ik. Ik kan nog veel vertellen, dat de vijgen rijp aan de bomen hangen en de druiven de wilde cyclamen bloeien, en dat het dinsdageindelijk koeler word hiep hiep hoera