Calimera

Goedenmorgen, ja ja we zijn inGriekenland,

Al had dat weing gescheeld. We zijn dus zondagochtend vertrokken uit Orikum. De weg tussen Vlore en Himare staat te boek als de mooiste en meest spectaculaire weg. Van voor mij de hele wereld. Ik vond het vreselijk, het bleef maar klimmen en klimmen, vol gas de haarspeldbochten in en maar hopen dat er geen tegenligger aankomt.  In z'n 1 naar boven, en dan nog zo langzaam dat ik steeds bang was dat hij er mee zou stoppen. We waren dus in een Nationaal park Llogara. Neem de tijd maak foto's. Nou ik heb niet één keer gestopt. Bang voor de handrem, en het was ook heel druk dus een parkeerplek was ook nu weer lastig. Als ik toen mocht kiezen, stoppen met reizen en gewoon achter de geraniums, dan had ik voor het laatste gekozen. Eenmaal boven, een diepte ontzettend, ik ben snel doorgereden doodsbang. Je kon de zee zien en Corfou, in een flits gezien. maar de hoogtevrees won het en we zijn niet gestopt. Uiteindelijk belandt op een leuke camping aan zee. Jale, vlak bij Himare. EN toen kwam de paniek wilde ik hier vandaan komen dan zou ik toch weer naar boven moeten. En dat zag ik echt niet zitten. Kon de bus maar varen dan had ik hem zo van het strand gereden. Tot overmaat van alles dacht ik, ik zet de tv aan zoek wat afleiding. Sta ik dus onder een rieten dak dat inelkaar gelast was van betonijzer. Zit de schotel dus klem. Ik kon niet voor of achteruit. Mooi dan is dat ook weer opgelost ik blijf hier gewoon de rest van leven. !!!!

Maar gelukkig was er een jongen op de camping die de schotel eraf geschroefd heeft, en de schotel ligt nu in mijn bed!!!

Maar na een nacht van een hoop gezenuwde volgende dag toch maar doorgepakt, als we eraan moeten, dan maar meteen vandaag, nog een dag zenuwen heeft ook geen zin. 

Omhoog zo die gaat, een helse tocht, maar toch Sarande bereikt, schouderklopje verdiend.

 Weer op een camping die Riverside heet. De eerste in Shkroder was heel goed bevallen, dus hier zal het ook wel, leuk zijn. Ik was er even en er komen twee fietsers aan, de twee Zwitserse jongelui die ik ook in Shkroder had ontmoet. Met het redden van het nest Puppies. Zij hadden dus dezelfde tocht gemaakt over die berg, maar dan op de fiets. En al zijn Zwitsers aan bergen gewent, ook zij vonden het een helse tocht.  We hebben 's avonds gezellig wat gedronken samen. En heeft Daniel 's morgens mijn schotel erweer aangemaakt. Het weer is enorm dreigend de hele dag al, en het donderd en bliksemt de hele tijd plus een hele harde stormwind. Volgens de campingbaas is de weg naar Igoumenitsa, een makkelijke vlakke weg. Aangezien ik geen bergpas meer opga. En dat is ook zo, het weer is nog steeds erg slecht, regen onweer, en harde wind. Die arme Zwitsers. We gaan de grens over en ik wil mijn Albaneese geld kwijt, ook omdat ik geen euro's heb. Maar daar beginnen ze niet aan, alleen Albaneese mensen mogen geld wisselen. We komen aan in Syvota, het is meteen na de grens stukken schoner. Niet helemaal schoon maar veel schoner. Hier zijn ook weer zonnenpanelen, electrische stepjes, en oplaadpunten voor electrische auto's. Als er nog planeetredders zijn die wegen blokkeren niet de oplossing vinden ga dan Albanie helpen. Want daar is zat te redden. Geen zonnenpaneel te bekennen, vuilnisbelten waar varkens met biggen oplopen te eten. Ezels die uit vuilniscontainers staan te eten, en laten we de geiten, en het zeeleven niet vergeten, zij moeten enorm veel plastic binnen krijgen. Wat uiteindelijk misschien in je eigen lijf terrecht komt.

Het weer is zo slecht dat ik besluit nog een dagje in Syvota te blijven. Het tempo is nu toch 50 km per dag en twee dagen op een camping. De volgende camping is in Kalamitsi een voorstadje van Preveza. Heel erg leuke campingeigenaren. Zij rookt de hele dag sigaren, en roept maar I love you tegen Betty. Mooi zwembad mooie zee, maar veel zeegras, wat voor Betty reden is om overal lekker in te rollen. De eigenaren zijn oud en de boel begint wat onderhoud nodig te hebben. De Bomen olijven zijn zo groot als bij ons beuken en eiken. ik vond het eerst een beetje spookachtig toen ik over een alweer onmogelijke weg de camping bereikte. Verder zijn de granaatappels bijna rijp, en de citroenen hebben nog een hele mooie groen kleur. Gisteren zijn we aangeland op camping Alyzia, in het gelijknamige dorp, wat weer onde Mitikas valt. Dit is echt mijn droomplek groot lang strand glashelder water. ik heb een foto gemaakt van het uitzicht terwijl ik dit zit te schrijven. Vandaag blijven we dicht bij de camping heerlijk beetje zwemmen ed. Gisteren naar het dorpje gelopen, op zoek naar een ATM machine, want ik zit weer zonder geld. En aangezien je schetchers in de wasmachine kunt gooien. Kun je er dus ook mee de zee in. Alleen met natte schoenen en een zooitje grind erin,is niet zo'n goed idee, om een paar km te lopen., mijn voeten zijn hier en daar een beetje stuk, en lopen is nu niet zo'n goed idee. Geen straf want het is hier heerlijk. VOlgend verhaal komt denk ik van het eerste Griekse eiland. En de overtocht naar Kreta is geboekt op 4 oktober. Dierendag. ik heb het Betty nog maar niet verteld. Ik weet niet of ze van bootje varen houdt. Ik wel in ieder geval. Bedankt voor de reakties, vele groetjes en tot volgend week