alweer een stralende week.

Maandagochtend vertrokken van Alyzia, jammerwant het was er heerlijk. Alleen het sanitair liet te wensen over. Ik dacht nog op het vastenland teblijven maar er was nergens een camping te bekennen. Er zijn er of verschillende naast elkaar of in geen velden of wegen een te bekennen. We hebben dus weer iets te ver gereden. En voor ik het wist zaten we toch op Pellopennesos Let niet op de spelling, ik kan meestal snel een beetje kletsen met de mensen. Maar met deze taal heb ik totaal geen herkenningspunten. En dan nog niet eens over de geschreven taal gehad. Dat lijkt meer op een meetkundig vraagstuk. Heel erg moeilijk. We hadden tochook wel geluk ondanks dat wewat verderals gedacht gereden hadden. Alle tolwegen tunnels en bruggen, waren vandaag voor buitenlanders gratis. Dus dat was mooi meegnomen. De wegen waren goed en geen haarspeldbocht gezien. Wel zeker tien doodgereden vossen gezien. We vonden een camping in Gialos, Kato Alissos. Vies strand meter hoog zeegras en tien meter zeegras in het water. De eigenaar had zelf drie honden en tijdens een wandeling bleek dat in ieder huis minstens 3 honden waren. De honden vn de camping liepen los, en hadden veel belangsgtelling voor Betty, die dus als de dood was voor al die mannenhonden. Het gevolg ws dat Betty binnen zat, en ik moest kijken waar ik liep want er lag overal poep. Gauw wegwezen dus de volgende morgen. We zijn naar Kylini gegaan camping Melissa. Echt een aanrader. We stonden op een droomplek op het strand mooi strand helder water, heerlijk. Nog best druk daar, en alles nog open, winkel, bar, restaurant. Er waren voornamelijk Duitsers, die me nog geen goedenmorgen konden wensen. We besluiten om hier maar eens wat langer te blijven. Morgen maar eens alles poetsen en wassen. Tien euro voor twee wassen. Als ik het resultaat bekijk had ik me de moeite kunnen besparen. Niet een vlek minder. Ik bekijk mezelf eens kritisch. Geen mascara meer want met al dat gezweet loopt het toch zo weer over mijn wangen. Te grote kleren, die zwabberen om mijn lijf. Plus dat allesvol met grotere of kleinere gaatjes zit, en dus vol met vlekken. Mijn haar zit vast met een heel gek elastiekje, plus nog een haarband. want het is eigenlijk nog iets te kort om het vast te hebben. Maar als het los is zweet ik nog harder. Ik moet mezelf eens even beetpakken, want ik begin op een landloopster te lijken. Ik heb een watervaste mascara gevonden, en meer kan ik er niet van maken. Maakt me ook niks uit eigenlijk. Als ik 's nachts even naar de toilet moet. Sta ik oog in oog met een vosje die Betty's bak aan het leegeten is. Ik dacht eerst een hond maar de dikke staart, spitse snuit rechtopstaande brede oren, overtuigen me dat ik hieer met een vos te maken heb. Hij loopt eerst weg, maar blijft staan en kijkt zoooo zielig, mag ik alsjeblieft dooreten. Hij komtterug eneet door. Ik vind het wel heel raar gedrag voor een vos. Die staan toch bekend om hun schuwheid. De volgende ochtend heb ik foto's gemaakt van zijn pootafdruk. Het is lastig omdat ik in het mulle strandzand sta. Maar hij komt iedere nacht en ik heb de tweede nacht toch een goede foto kunnen maken. Als het lukt dan zet ik hem straks bij dit verhaal. Vrijdag gaan we toch maar verder met pijn in het hart. Ik wil naar Katakolo, echt een schattig dorpje, maar er is helaas geen camping. Mijn mobiel doet raar dus ik kan niet echt goed zoeken. Iedere km moet ik hem aantikken ander gaat hij uit. Door dit hele gedoe heb ik geen idee of ik Olympia nu wel of niet gepasseerd ben.Als we op camping Apollo aankomen. lekker in een dennenbos ruikt heerlijk. Ook hier weet veel vakantiegangers. En ik denk een wedstrijd caravan schilderen, De meeste caravans zijn jaarplekken of voor de verhuur en hebben de meest spetterende kleuren. Er waren meer tekenen van creatieve uitspattingen. Ik vond het wel leuk. Navraag verteld me dat honden meemochten naar Olympia, dat ik dus al een stuk terug was gepasseerd. Zowel hondenbezitters die er waren geweest (paar jaar terug) en de campingbaas, verzekerde mij dat. Dus op weg. de mobiel deed het weer, en bracht mij door de meest kleine gehuchten, met hele smalle en steile straatje er naar toe. zwetend kwamen we aan . Net achter een bus vol Italianen staan we in de rij voor een kaartje. Ben ik aan de beurt, mag Betty toch niet mee naar binnen. Ik mag haar buiten aan het hek binden. Ik de kokende zon. Nou echt niet dus rechtsom keerd dan maar. We lopen nog even het dorpje in. Om te troostshoppen denk ik. Een magneetje of hoedje ofzo. Word ik aangesproken door een vrouw mijn leeftijd. o wat een leuke hond, en waar kom je vandaan blablabla. En ondanks mijn shabby looks (te groot te vies wéér allemaal tandpasta op mijn versleten polo. Zietze toch dat ik een mooi hangertje omheb. Of ik niet even wil binnenkomen want ze heeft er bijpassende oorbellen bij. Komt ze aan met mooie oorbellen 495 euro. Ik hou vol dat ik daar geen geld voor heb ook al doet ze de helft van de prijs af omdat ze het zo zielig vind dat ik niet Olympia inmocht. Ik moet van alles zien en voelen van haar. Omdat we ook hetzelfde haar hebben komt ze met andere oorbellen. 95 euro. Ik wil ze niet , wat moet een landloper nu met van die mooie oorbellen. En degene die mij kennen weten al wat er gaat komen, ik ga dus toch met oorbellen die winkel uit. 40 euro betaal ik. Nou ja, het zijzo, ik ben een tuthola wat dat betreft. Die vrouw legt me wel uit hoe ik weer bij de zee kom, omdat ik niet die doodenge weg weer terugwil rijden. Nou dat was dus doodsimpel, een mooie brede vlakke tweebaansweg. Wat bezielt die mobiel van mij toch om me steeds die onmogelijke weggetjes te laten rijden. Kost mejaren van mijn leven. het is dat mijn haar al spierwit is, anders zou je er spontaan grijze haren van krijgen. Ik moet nog wel even zeggen dat het echt een prachtig land is. Ik rij door ecaliptus bossen parasoldennen andere dennen. en het ruikt ook zo heerlijk. Ik heb nog geen visje gegeten, wat bizar is want er is haast alleen vis, maar iets staat me tegen. Ik ben nog steeds veel misselijk dat zal het zijn. En met weggetjes stress, moet ik ook vaker mijn maagpilletje nemen. Maar misschien eet ik vandaag wel een visje. We zitten op camping Proti, vlakbij Gargalani, geen strand, maar gestolde lava lijkt wel, waar je je voeten aan openhaalt. maar een geweldig zwembad, ook wel weer eens leuk. Nou ik vind het wel weer mooi zo , bedankt weer voor de reacties en tot volgende week